Een noot van de schrijver

De bubbel waar we nu ruim 2 weken in geleefd hebben, is geknapt en de druppels liggen op straat. Toen mijn lief mij een paar dagen na de diagnose vroeg of ik niet iets van een dagboekje wilde bijhouden, lag het eerste verhaal al opgeslagen in mijn hoofd. De tijd die het nodig heeft om vervolgens op papier te komen, laat ik zijn gang gaan. Het is misschien wel tijd die ik mezelf, maar ook mijn liefsten geef om het een en ander te verwerken. Om jezelf terug te vinden op papier, is vast niet alleen voor mij soms lastig. Maar juist ook voor diegene die meedoen in het verhaal, maar niet het verhaal redigeren. 

Ontroert ben ik, na het lezen van alle reacties op het K-nieuws. En ik zie een deel van mijn leven voorbij vliegen. Vakanties alleen met de kinderen. De middelbare schooltijd van mezelf als puber. Bekenden van de tijd nog niet zo lang geleden, als wachtende ouders langs de skipistes. Lieve berichten van neven en nichten die je door de jaren heen alleen op Facebook volgt. Vrienden en familie die al op de hoogte waren. Wat fijn dat we er niet alleen voor staan in deze K-tijd. 

Het volgende verhaal zit al in mijn hoofd. Maar.... voor een ieder geldt, voel je niet verplicht om mijn verhaaltjes te lezen. Natuurlijk voel ik me vereerd als je het wel doet, maar ik snap het ook als je hiervoor past. Zie het maar als deel van een verwerkingsproces dat ieder op zijn/haar manier doet. Mijn lief rent zich rot, roeit zich een ongeluk en fietst zich de blubber. Mijn kleine meid knuffelt haar pony nog wat vaker. Mijn grote kleine meid spreekt zich uit dat ze zó blij is juist nu weer terug in Nederland te zijn. En ik? Ik schrijf verhaaltjes. Eerst in mijn hoofd en dan op papier...

De verhaaltjes lopen niet helemaal parallel met het échte leven. Wij hebben inmiddels al ruim 2 weken aan het idee mogen wennen. Vandaag wachten we op de uitslag van MRI nummer 2, weten we dat woensdag de eerste van 16 chemo's erin gaat en hebben we voor dinsdag een afspraak bij een "haarwerk specialist". Wat niets anders is dan een sjiek woord voor een pruikenshop. 

 

Het schilderij

We gaan ons klaarmaken voor het diner en lopen terug naar onze kamer. Mijn lief loopt gelijk door naar de badkamer maar ik blijf staan. Hoe kan ik hier nu zó overheen hebben gekeken toen we een paar uur geleden zijn ingecheckt, de koffer hebben open geritst om de zwemkleding te pakken en snel een plas te doen? Ja, ik wilde graag nog even een paar uur genieten van de stilte van het paradijsje waar we waren beland, lekker lezen op een ligbed en af en toe afkoelen in het zwembad. Was ik dan zó gehaast? Het schilderij komt binnen, is het toeval? Is het een teken?

Het is dinsdagmiddag, een dag voor ons heerlijke uitje waar we zó enorm naar hebben uitgekeken. Na die rotte coronatijd even tijd voor elkaar, genieten, relaxen... We zitten te wachten, mijn lief en ik. Handen ineengestrengeld en zenuwachtig voor wat gaat komen. We mogen naar binnen en ik kijk Wendy, mijn rots in de branding vanaf vanochtend 10 uur, aan. "Ik heb helaas geen goed nieuws." Mijn hart staat stil en ik kijk naast me, zie ongeloof, angst en verdriet. Ik probeer me groot te houden, natuurlijk! Dat moet! Ik heb 2 meiden, oh en denk aan mijn ouders en dan komt het besef. Hoe moet ik mijn ouders, mijn kinderen, mijn zus en alle andere naasten gaan vertellen dat ik ziek ben. Dat ik die K-ziekte heb... Moedig blijf ik Wendy aankijken terwijl alle radartjes in mijn hoofd ratelen en suizen. Borstkanker, ik? Hoe dan? 

Ik app naar mijn ouders en zus en schrijf: "Hoe toevallig is dit?", en ik stuur ze een foto van het schilderij. Het schilderij dat nét naast de ingang van de badkamer hangt. Een schilderij met daarop een prachtige vrouw met haar linkerborst... mijn linkerborst. Ik denk, zal die daar nog zitten over een tijdje?

Wendy loopt even naar buiten omdat telefonisch een afspraak regelen langer duurt dan even langs de afdeling te gaan. Ik begrijp het. Ze gunt ons even een momentje samen. Er vallen tranen, we houden elkaar stevig vast, we gaan dit doen. Ik en jij, jij en ik. 

We appen wat luchtig heen en weer in de familie app. "Ja super toevallig", laten we het zien als een positief teken! Ik haast me voor een vlug bad en trek een mooi jurkje aan. Lief en ik genieten van de geweldige plek, de rust, de gastvrijheid. Alles voelt hier intens. We dineren op de patio onder de olijfbomen, prachtig verlicht door fakkels, met op de achtergrond de krekels en een relaxing spotify dinner playlistje. Terwijl we elkaar over tafel aankijken glijd er soms een stiekeme traan langs een wang. 

"Het is gelukt," zegt Wendy als ze de kamer weer binnenkomt. Ik pak mijn agenda erbij maar geef het op. Ik krijg het niet voor elkaar. Mijn handen trillen en ik ben er niet bij. Ze drukt een afsprakenkaart in mijn handen voor een MRI en de uitslag. "Heel veel sterkte" geloof ik dat ze nog zei, en daar liepen we naar buiten. Armen om elkaar heen. We gaan op weg om het loodzware nieuws te vertellen aan iedereen die ons lief is. Het is Kankerweek, de reclameborden vliegen me om de oren. Kak Kanker denk ik...