Terwijl ik op mijn rug lig met ontblote borstkas, prop ik mijn airpods in mijn oren. De nucleaire arts probeert nog van alles te zeggen maar aangezien het volume op standje 100 staat, versta ik er niets van en knik manhaftig met mijn hoofd, hopend dat ik op de juiste momenten ja knik. Kom maar op met de geit denk ik...
Wat gaat de tijd snel. Het is al weer 4 maanden geleden dat ik mijn laatste stukje schreef... Eind februari de laatste chemo afgerond en het lijkt wel net als je een kind hebt gekregen. Als je er midden in zit is het een hel en als het eenmaal achter de rug is ben je alle ellende ook snel weer vergeten. "Mens onterend" heb ik vaak gedacht in die maanden van de kuren, als ik naar mezelf in de spiegel keek met mijn kale koppie, holle ogen en bolle wangen van alle medicijnen. Maar ook als ik hulp nodig had van mijn lief om uit mijn bed te komen, of amper de trap op kon lopen omdat dat alleen al teveel inspanning vergde. Uiteindelijk heb ik 15 van de 16 chemo's gered waarbij ze regelmatig in sterkte zijn aangepast omdat mijn lijf het niet meer trok en twee bloedtransfusies om de boel weer op te krikken.
Terwijl mijn voeten meetikken met de maat van de muziek laat ik de afgelopen maanden de revue passeren. Ik schiet vol maar weet dat ik me niet mag bewegen. Als dat namelijk gebeurt dan moet het hele onderzoek opnieuw... Aangezien het onderzoek zo'n 2 tot 4 uur in beslag gaat nemen en we morgenochtend om 7 uur aanwezig moeten zijn voor de lang verwachte operatie, lijkt me dat niet wenselijk. Ik blijf stil liggen, verdring de tranen en brul in gedachten mee met Lionel...
We hadden het al wel zien aankomen dat de tumor niet helemaal was afgeschrikt door alle chemo. Een paar weken voor de laatste Taxol/Carboplatin kuur vroeg ik voorzichtig aan de Oncoloog of de knobbel die ik nog steeds voelde in mijn borst, ook een ingekapselde marker kon zijn. Helaas pindakaas! De MRI gaf inderdaad aan dat de tumor niet verder was verkleind sinds de MRI in december, waar hij van 2,6 naar 1,9 cm was verkleind, maar dat hij juist zelf iets was toegenomen en in vorm was veranderd. Iets wat bij zo'n 5% voorkomt. Tja dat heb ik dan weer :). De hoopvolle woorden van de oncoloog waren: "de patholoog heeft altijd het laatste woord, misschien is het dood weefsel". Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat dit niet echt hoopvol op mij overkwam...
Het eerste onderdeel van het onderzoek is klaar. Ik doe m'n oordoppen uit en leg ze achter mijn hoofd, op mijn telefoon. De rest van het onderzoek duurt niet zo lang en zijn maar korte foto opnames. We zijn namelijk op zoek naar mijn Schildwachtklier of Poortwachterklier d.m.v. radiologisch onderzoek. Deze wordt tijdens de operatie van morgen uit voorzorg verwijderd om te zien of er uitzaaiingen zijn in de lymfeklieren. Ik krijg de opdracht om mijn borst stevig vast te houden en een 5-tal minuten flink te masseren. Inwendig moet ik lachen. Morgen om deze tijd zit die tiet er niet meer dus "geniet er maar van meid", denk ik bij mezelf... Dit masseren heeft blijkbaar zijn vruchten af geworpen want binnen een uur sta ik buiten met een dikke blauwe stempel in mijn oksel, het punt waar de chirurg morgen de klier kan terugvinden.
We leven inmiddels weer 2 weken na de operatie. Ook dit varkentje hebben we gewassen! De borst inclusief tumor is vaarwel gezegd en de andere borst is wat in volume gereduceerd zodat het verschil niet al te groot is. En ik? Ik ben er blij mee... Weg met dat ding waar al maanden een monster in gehuisvest was. By by, en gelieve nooit meer terug te komen!
Om maar meteen met het goede nieuws in huis te vallen, er zijn geen uitzaaiingen te vinden in de Schildwachtklier of Poortwachterklier vertelt de chirurg. Lief en ik kijken elkaar opgelucht aan. De afgelopen 9 dagen na de operatie nam de spanning toch toe naarmate de uitslag van het pathologische onderzoek in zicht kwam. "De tumor had nog een grote van 2,2 centimeter met 50% actieve kankercellen". Dit nieuws hadden we verwacht na de laatste MRI dus dit was ingecalculeerd. Een vervolgtraject met 8 x 3 wekelijkse chemo's in pilvorm houdt ons nog weer 24 weken bezig. Maar ook dit varkentje gaan we wassen! "De tumor heeft als kwade kenmerk dat hij Angio invasief is." Oké da's toch een tegenslag en er volgen wat tranen terwijl ik mijn lief aankijk. Bij een Agnio invasieve tumor kan deze in lymfevaten en bloedvaten groeien en wordt er toch bestraling geadviseerd, ondanks dat de hele borst is verwijderd. "Het laatste wat uit het rapport naar voren komt is dat de kalkspatjes die in september zijn gevonden, wat toen niets was, toch inmiddels is gegroeid tot een DCIS (voorstadium van Borstkanker)". Okey, dit hadden we niet zien aankomen en was dan ook even schrikken. Wat als ik had gekozen voor een borstsparende operatie? Dan was dit nu niet aan het licht gekomen en hadden we wellicht volgend jaar te horen gekregen dat er een nieuwe tumor in de borst zat. De amputatie was voor mijn gevoel al de juiste beslissing, maar nu blijkt het "De beste beslissing ever..."!
Nog zo'n 30-tal weken voor de boeg.. Zo'n 3 weken met bestralingen, hiervan bijkomen en dan 24 weken chemopillen. Kortom we zijn nu precies op de helft. De eerste helft stond in het teken van het bestrijden van de tumor, de komende periode staat in het teken van uit voorzorg eventuele uitzaaiingen uitroeien. Het zal geen appeltje/eitje zijn maar we gaan ervan uit dat het niet zo zwaar zal zijn als de periode hiervoor. Mijn haar begint al weer langzaamaan te groeien! Ik heb een heerlijk zacht koppie met korte grijze haartjes met volop aantrekkingskracht om eroverheen te aaien ;). De pruik en mutsjes heb ik in de wilgen gehangen, men doet het er maar mee!
Vol kracht vooruitkijkend naar de toekomst! Bedankt iedereen voor al jullie steun en support... Niet te geloven hoeveel lieve appjes, kaartjes, bloemen enz. ons huis wisten te vinden. Ik heb me in deze ellende altijd door iedereen zo enorm gesteund gevoeld. Hoe fijn is dat...!
Regelmatig draai ik het nummer "Rise Up" van Andra Day. We zijn er nog niet, maar vol kracht en vol vertrouwen in de toekomst slaan we ons ook door het komende half jaar heen!
