Met tranen in haar ogen slaat ze haar armpjes om me heen... Mijn lieve kleine meid is van streek. Ze kijkt een serie en daarin is zojuist de mama overleden aan borstkanker. Ik sluit haar in m'n armen en streel over haar haartjes en kus haar bolletje terwijl de tranen over haar gezicht rollen. Ik verdring mijn eigen tranen en vertel haar dat dat helaas bij het leven hoort..., maar ik vertel haar ook dat haar mama er alles aan doet om deze rot ziekte te overwinnen. Zo staan we even tegen elkaar geknuffeld voordat we naar school rijden om de spullen voor de eindmusical op school in te leveren.
Eerlijk is eerlijk, als ik in de spiegel kijk zie ik nog niet mijn oude ik, maar met een beetje haar is het uitzicht toch nét ietsje beter dan een half jaar geleden toen ik naast mijn hoofdhaar ook m'n wenkbrauwen en wimpers vaarwel kon zeggen. Toen het in april/mei nog echt kort was, kon ik het een beetje naar één kant vegen en was er nog een beetje model in aan te brengen. Inmiddels begint de krul erin te komen en is er geen land mee te bezeilen! Vorige week maar op grondig onderzoek uitgegaan bij één van de grootste drogisterijketens om iets, wat op de voorkant van de verpakking als een veelbelovend goedje doet vermoeden, in m'n haar te smeren. Helaas moet ik toegeven dat de resultaten niet overeenkomen met hetgeen er beloofd wordt ;)!
Ik doe me groter voor dan ik me voel. Afgelopen maanden hebben we telkens samen deze rit gemaakt en stond je aan mijn zijde. Jij was mijn linker en rechter oor, want soms vergat ik gewoonweg alles wat er tegen me werd verteld. Jij vulde aan, waar ik het even niet meer wist. Jij kwam op voor mij en voor jezelf, omdat je soms de toegang tot het ziekenhuis werd geweigerd door Corona. Als mijn conditie het toe liet liepen we soms een rondje in de bossen van Bilthoven of nam je genoegen met alleen een lekkere lunch en het uitzicht om ons heen omdat meer er gewoonweg niet in zat. Maar ik hou me groot en geef aan het prima alleen te kunnen... Ik snap het, het leven gaat door en je werk roept weer.
Gisteren heb ik ronde 2 van de Capecitabine afgesloten, en bevind ik me weer in een rustweek. Terwijl ik even op google check hoe ik het eigenlijk schrijf, lees ik dat deze vorm van chemo de kanker moet remmen. Hoezo remmen? Er valt niets te remmen, dit is om eventuele zwevende cellen uit te roeien! Niet om ze te remmen!!! Misschien moet ik meneer Google even mailen om ze dit te vertellen?
Het gaat goed met me, oké misschien conditioneel niet fantastisch, maar ik hoor om me heen dat ik er goed uit zie. Als ik zelf in de spiegel kijk zie ik naast mijn ontplofte krullen kop een aantal her en der aangeplakte extra kilo's, maar oké ik snap dat dit beter is voor mijn omgeving dan mijn aanblik van een aantal maanden geleden. Schoorvoetend vertelt een buurvrouw op kantoor dat ik er wel heel slecht heb uitgezien en dat ze wel schrok soms van mijn aanblik. Dus tja, ik snap dat zij blij zijn met deze nieuwe "Liesbeth Look", nu alleen ik nog :)!
Van binnen voel ik opluchting. Ik hoef niet alleen, mijn mama gaat vandaag met me mee. Maar ik voel ook angst. Want dat is wat het hele traject ook is... Angst om mezelf, maar ook angst voor mijn omgeving. Ga er maar aan staan, aan de zijlijn. Niets kunnen doen en alleen van een afstandje moeten toekijken? De onmacht die je dan voelt? Het gevoel hebben dat je niets kan doen behalve er voor iemand te zijn? Of je wel genoeg luisterend oor biedt, genoeg hulp, genoeg je liefde laat voelen? Slapeloze nachten of ze het allemaal wel gaat redden? Hoe het zou moeten gaan zonder... Daar niet aan willen denken maar toch die gedachten door je hoofd laten spoken? Eerlijk is eerlijk, ik ben blij dat ik in dit geval het leidend voorwerp ben, en niet aan de zijlijn sta.
Voor vandaag staat een afspraak bij de plastisch chirurg gepland en daarna een Zometa infuus, welke ik vanaf nu de komende 3 jaar ieder half jaar krijg toegediend om uitzaaiingen in botten en botontkalking tegen te gaan. Mijn mama ondergaat de diverse afspraken flink. We lachen om de opmerking van de plastisch chirurg hoe het met mijn tissue expander gaat, terwijl ik half plat ben en plat wens te blijven. We kijken bedachtzaam om haar opmerking over mijn vuurrode geamputeerde kant door de bestraling, en of ik nog wel onder controle ben bij het AMC? En we kletsen gezellig tijdens het aanleggen van het infuus met de verpleegkundige. Het was al weer even geleden dat ik er was, maar het voelt weer als een warm bad. Wel gek dat mama tegenover me zit, want ook dit is voor mij nieuw. Corona is voorbij en er mag iemand mee naar de dagbehandeling! Waar mijn lief vroeger moest vechten om in de wachtkamer te zitten, mag er nu iemand mee naar binnen. Daar "waar de shit happens" zeg maar... En ik ben blij dat ik niet alleen ben. Het voelt fijn mijn mama te laten zien waar haar dochter de afgelopen maanden zoveel uren heeft moeten doorbrengen. De plek waar ze haar leven in handen heeft gegeven van de artsen om haar beter te maken. Dat ze voelt en begrijpt dat deze plek goed is... We spreken het niet uit maar ik snap dat ze inwendig soms gehuild moet hebben.
Vanaf vandaag nog 18 weken behandeling te gaan. Deze Capecitabine kuren vallen me in alle opzichten mee. Het voelt of we het ergste gehad hebben en dat we langzaam op weg zijn naar mijn oude ik :)! De vermoeidheid is er nog wel, maar dat zal nog van de bestraling komen en door de energie die mijn lichaam nodig heeft om hiervan te herstellen. Af en toe een middagdutje doet wonderen...
Nog 18 weken waarin we gaan beginnen met de oncologische revalidatie. Nog 18 weken waarin mijn allerliefste zus in de buurt komt wonen, om alle tijd in te halen die we afgelopen jaren hebben gemist. Nog 18 weken waarin we langzaamaan weer een hopelijk normale winter tegemoet kunnen gaan met mijn inmiddels vertrouwde rechterhand (en soms ook linkerhand) want wat hadden we zonder haar moeten beginnen afgelopen winter?! Nog 18 weken waarin ik samen met mijn dinnetjes voor het eerst zonder schroom de sauna zal gaan betreden met maar 1 borst. Nog 18 weken waarin ik met mijn liefdes op vakantie ga en enorm ga genieten van het feit dat over 18 weken de vlag uit kan!!!
