We zitten op het binnenpleintje van ons hotelletje. Het is warm. Gelukkig hebben we een plekje in de schaduw. Er hangen affiches van een verscheidenheid aan Belgische biertjes op de wat afgebladderde donkergrijze muren. Aan één van de muren hangt, aan een soort van antieke haak, een racefiets. Hij moet van een van de andere gasten zijn, want de dag ervoor hing hij er nog niet. Het is geen bijzonder model zeg jij. Een bruinrode brandtrap komt uit op hetzelfde pleintje. Er staan een 8-tal tafeltjes met ietwat ongemakkelijke stoelen. We zitten tegenover elkaar. Jij hebt je laten verrassen door de uitbater met een speciaal blond biertje en ik geniet van mijn glas Sauvignon Blanc. Tussen ons in staat een schaaltje met blokjes kaas en een schoteltje met een klodder mosterd. We genieten van het moment, van de eenvoud van de setting...
En dan is er zomaar, ineens, uit het niets, alsof het met een veertje dwarrelend uit de lucht is komen zweven, het besef... het gevoel... het vertrouwen... de zekerheid... Je pakt mijn handen... Er vloeien tranen... Tranen op 4 wangen...
Het besef dat we een half leven achter ons hebben liggen waar de ander geen deel van heeft uitgemaakt. Van geluksmomenten waar de ander niet van weet. Van littekens die de ander niet kent. Het besef dat het oude niet meer terugkomt... Het voelt als een soort van afsluiting van iets dat niet af te sluiten valt. Van twee werelden die hier samenkomen om vanaf hier samen verder gaan. Het is spannend... oer spannend... rete spannend...
Met mijn hand in de jouwe, je liefdevolle blik op mij gericht, het telkens weer "hoe dan" roepend, het kunnen lachen om de in polonaise dansende eekhoorns... Nog ietsje verder schuifel ik naar voren. Nog ietsje verder steek ik mijn tenen over de rand en ik kijk je aan...
Leuk artikel weer, en prachtige foto's!
BeantwoordenVerwijderen