In de allereerste nanoseconde dat je in beeld verschijnt probeer ik je te stemming te pijlen. Ik ken je al ruim 11 jaar maar soms kan ik je toch niet helemaal pijlen. Zo ook vanavond... Je vertelt dat er, net als gisteren, vandaag tijdens de training weer niemand bij je in de lift wilde stappen. Je vertelt dat je daarom verdrietig was. Je vertelt dat het opgelost is. Je vertelt dat je trainers met de kinderen hebben gepraat. Je vertelt dat ze begrijpen dat het niet leuk is om buitengesloten te worden. Je vertelt dat het daarna beter ging. Je vertelt dat het best een leuke dag was. Je vertelt dat je gaat leren voor je geschiedenis toets. Je vertelt dat mama's kerstboom enorm groot is... En terwijl jij vertelt stromen bij mij de tranen. Je blijft stug door vertellen en kijkt soms vol medeleven in de camera. Je benoemt de pijn niet maar ziet hem wel. Je bent flink, je bent een topper, een kanjer, je bent soms de volwassene van ons twee...
Volgende week begint een nieuw trimester. Dan is deze afgesloten. Je eerste trimester op je nieuwe school... waar je vloeiend Duits hebt leren spreken, waar je "Religion" hebt en Geschiedenis, Wiskunde, Biologie, Engels en nog zoveel meer. Waar je je eerste trainingsdagen in de sneeuw hebt gehad. Waar je salto's en flik flaks leert maken. Waar je bent verhuisd van kamer omdat het beter voor je was. Waar je hebt besloten dat, ondanks alles, dit de plek is waar je wil zijn...
