"Gezicht Bellen..."

Het is drie minuten over zeven en ik hoor hem rinkelen, maar waar ligt 'ie? Ik ren door de puinhopen in de keuken, en onder een theedoek vindt ik hem. Ik swipe naar boven en daar komt je lieve kleine koppie in beeld... Iedere avond rond hetzelfde tijdstip heb ik even de kans om te proberen te voelen hoe het met je gaat. Soms zijn het hele kleine korte gesprekjes waarin je al weer bijna buiten beeld bent als je belt. Ik weet dan dat het goed is, je bent blij en dus ik ook...

In de allereerste nanoseconde dat je in beeld verschijnt probeer ik je te stemming te pijlen. Ik ken je al ruim 11 jaar maar soms kan ik je toch niet helemaal pijlen. Zo ook vanavond... Je vertelt dat er, net als gisteren, vandaag tijdens de training weer niemand bij je in de lift wilde stappen. Je vertelt dat je daarom verdrietig was. Je vertelt dat het opgelost is. Je vertelt dat je trainers met de kinderen hebben gepraat. Je vertelt dat ze begrijpen dat het niet leuk is om buitengesloten te worden. Je vertelt dat het daarna beter ging. Je vertelt dat het best een leuke dag was. Je vertelt dat je gaat leren voor je geschiedenis toets. Je vertelt dat mama's kerstboom enorm groot is... En terwijl jij vertelt stromen bij mij de tranen. Je blijft stug door vertellen en kijkt soms vol medeleven in de camera. Je benoemt de pijn niet maar ziet hem wel. Je bent flink, je bent een topper, een kanjer, je bent soms de volwassene van ons twee...

We zijn inmiddels 3 maanden "onderweg". Voor jou niet alleen het onderweg van mama naar internaat naar papa naar internaat maar ook onderweg naar het vinden van een eigen plekje. Een veilig plekje, een plekje waar je je geliefd voelt, een plekje waar je je welkom voelt. Een plekje waar je je op je plek voelt... Je doet zo enorm je best om dat plekje te vinden, te bemachtigen... Je geeft niet op. Weet je nog die tekst op je afscheidskaartje op school? "The will must be stronger than the skill". En zo is het... wat bewonder ik je kracht, je doorzettingsvermogen, je energie, je vertrouwen dat het goed komt.

Volgende week begint een nieuw trimester. Dan is deze afgesloten. Je eerste trimester op je nieuwe school... waar je vloeiend Duits hebt leren spreken, waar je "Religion" hebt en Geschiedenis, Wiskunde, Biologie, Engels en nog zoveel meer. Waar je je eerste trainingsdagen in de sneeuw hebt gehad. Waar je salto's en flik flaks leert maken. Waar je bent verhuisd van kamer omdat het beter voor je was. Waar je hebt besloten dat, ondanks alles, dit de plek is waar je wil zijn...