Het is dinsdag 21 september 2021
Hier moet nu het verhaal komen over de diagnose, behandelplan, enz. enz.
Terwijl ik de datum opschrijf kijk ik rechtsonder in mijn beeldscherm. Het is inmiddels al 16 oktober 2021. We zijn inmiddels al bijna een maand verder dan mijn opgeschreven verhaal tot nu toe... Als ik 's nachts wakker lig, vormen de verhalen zich in mijn hoofd maar het heeft tijd nodig om ook op papier te komen... Vanochtend was weer zo'n ochtend. Ik ben om kwart voor 6 uit bed gegaan, eerst op zoek naar een muts. Ik heb een koude kop zo zonder haar, het is inmiddels al weer dag 3 na de 2e chemo...
Het voelt als een warm bad. De ontvangst, de entourage, de vriendelijkheid en er komt een soort van saamhorigheidsgevoel bij me boven terwijl we hier binnen stappen. We zitten hier allemaal in hetzelfde schuitje... We krijgen een fel roze pen en een muntje voor een winkelwagenkarretje in onze handen gedrukt, met het welbekende borstkanker logo, en we doorlopen de aanmeld procedure.
De chirurg komt ons ophalen. Een vriendelijke naamgenoot die ook weer met pen en papier het hele verhaal opschrijft. Het verhaal blijft ongewijzigd. Het behandelplan ook. Mijn lief en ik kijken elkaar aan. We geven elkaar een kneepje in de hand.
Ik kan gelijk door voor een echo van de oksel om te kijken of er inderdaad geen verdikkingen in de lymfeklieren te zien zijn. Als dit wel het geval is dan zijn we namelijk toch verder van huis. Ik krijg een mooie roze sjaal aangereikt om mijn bovenlijf mee te bedekken. Deze én de volgende sjaal die ik bij een onderzoek krijg uitgereikt zijn inmiddels in het bezit van mijn grote en kleine meid. De ene slaapt ermee, de ander draagt hem iedere dag naar school...
De echo ziet er gelukkig goed uit, er zijn geen verdikkingen. Het gesprek komt op de MRI die gemaakt is in het St. Jansdal. De radioloog overweegt deze opnieuw doen omdat de beelden van het St. Jansdal anders zijn dan hun eigen MRI beelden, en dan is het lastiger een vergelijk te maken gedurende het behandelproces. Het is mij allemaal best. Lief en ik drinken ondertussen een kopje koffie en thee terwijl het behandelteam de beelden nogmaals aan het bekijken is.
De plannen worden gewijzigd. Het behandelteam heeft bij elkaar gezeten, de radioloog heeft de beelden nogmaals bekeken en er is toch nog iets anders te zien op de mammografie beelden uit Harderwijk. In zowel mijn linkerborst (waar de tumor zit) als in mijn rechterborst zijn een 2-tal plekjes met kalkspatjes ontdekt. "Het hoeft niets te betekenen" zegt mijn naamgenote, "maar we moeten wel weten wat daar zit" is het verhaal. Er komt inderdaad een nieuwe MRI.
De volgende dag en ook de dag erna rijden Lief en ik naar Bilthoven. We leren de oncoloog kennen, maken kennis met de verpleegkundigen van de dagbehandeling waar de chemo zal worden gegeven en mogen met de lift naar beneden voor de MRI. Voorlopig wordt de eerste chemo gepland voor woensdag 29 september, nog een weekje wachten dus.
We besluiten uiteindelijk na veel wikken en wegen om voor de Hof van Saksen te gaan. Mijn grote en kleine meid, maar ook bonuszoon houden wel van zwemmen en glijbanen en hier kunnen ze hun hart ophalen. Voor bonusdochter is de locatie wat uit de slinger met een feestje op zaterdag in A'dam, maar ook zij is gelukkig van de partij. De lieverd gaat gewoon even op en neer en is er dan toch zo veel mogelijk bij. Het is mijn wens om nog even met elkaar te genieten. Nog even niet in de trein van de behandelingen te zitten. Even stilstaan bij het moment. De eerste avond gaan we uit eten. Mijn lief proost met de kinderen op mijn gezondheid, dat ik maar beter mag worden. Er vloeien tranen...
Ik rij alvast vooruit met de meiden, we kunnen toch niet met z'n 6-en in 1 auto :)! Tja dat heb je nu eenmaal als samengesteld gezin... Toch een pluspunt dat Corona ervoor heeft gezorgd dat je nu, zonder je verder bij een receptie te melden, zo je vakantiehuisje in kunt! Geen lange wachtrijen mensen om in te checken. Een verademing! De meiden pakken gelijk hun bikini en handdoek en verdwijnen richting zwembad. Ik heb voor deze middag nog een telefonische afspraak met mijn naamgenote staan. De uitslag van de MRI.
Ik ben boos en verdrietig. De MRI heeft geen uitsluitsel gegeven, er moeten biopten worden afgenomen van de kalkspatjes in de linker en rechterborst. Omdat ze lastig te zien zijn moet dit met een mammografie gedaan worden. Ik zoek beelden op en huiver. Vraag of de chemo nog wel gewoon door kan gaan, omdat deze ingreep niet eerder dan de dag ná de chemo kan worden gedaan. Ik herinner mijn naamgenote ook nog even over de marker die geplaatst moet worden in de tumor. Ik hoor een aarzeling in haar stem. "Ik ga overleggen met de oncoloog, je hoort vandaag of maandag van haar".
Ik ben boos, verdrietig en bang. Gaat het nu nog langer duren? In principe is het behandelplan niet anders als er nog meer plekken worden gevonden, is mijn gedachten gang. We hebben voor maandag een afspraak over de chemo, maar als die op woensdag niet wordt gegeven lijkt me die niet helemaal van belang...
Mijn lief arriveert met zijn kinderen. We slaan de armen om elkaar heen. We monteren ons op en besluiten het gewoon maar af te wachten. Nu eerst genieten met de kinderen.
Ik sleep mezelf naar boven. Het zijn best veel trappen lopen. Mijn grote meid sleept de band, waar we straks met z'n 3-tjes in gaan zitten, mee naar boven. Omdat ik de grootste ben, mag ik achterstevoren deze Bombo glijbaan af. We zetten ons af en niet veel later kijk ik achter me en schrik me rot... We maken een duikvlucht naar beneden de afgrond in, en knijp mijn ogen stijf dicht. Mijn kleine meid schrikt van mijn reactie en begint te huilen. In een oogwenk zijn we beneden en we hebben het overleefd! Ik lach geruststellend naar mijn kleine en grote meid, en zeg "kom op, we gaan nog een keer!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten