Het is woensdag 8 december en ik zit voor de 6e keer in de chemostoel met een infuus in mijn elleboog. De lieve verpleegster, half wegvallend onder haar mondkapje, wrijft liefdevol over mijn arm. "Ik hoef niet te vragen hoe het met je gaat" zegt ze begripvol. De tranen komen, want me sterk houden kan ik al een tijdje niet meer. "Het was gewoon toch weer zo'n tegenvaller" vertel ik haar. "Ik had zo enorm gehoopt dat ik hier wél doorheen zou kunnen fietsen." Als ze achter iedere patiënt een icoontje plaatsen over de gemiddelde stemming waarin (voornamelijk) zij zich bevindt, dan staat er achter mijn naam vast een wolkje met regendruppeltjes.
Zoals afgesproken komt de Oncoloog even langs om te kijken hoe het nu met de bloedwaarden is gesteld. De laatste AC kuur op 75% én een extra rustweek hadden hopelijk genoeg invloed gehad om voorlopig stabiel te blijven, maar helaas ook deze nieuwe kuur zorgt voor een keldering van de cijfers. Er komt een bloedtransfusie. De keus is vandaag, morgen of anders volgende week. Ik kies voor vandaag. Morgen is wat mij betreft geen optie omdat er dan wéér een infuus moet worden aangelegd in mijn getergde arm en volgende week klinkt erg ver weg in deze lamlendige toestand. Ik bel mijn lief dat het wel even kan duren. Hij is inmiddels van de boekwinkel in Hilversum terug naar een cafétje in Bilhoven. Voor hem is door het aangescherpte Corona beleid helaas de toegang tot het Monro geweigerd. Ook dit gaf vorige week ook al reden tot de nodige waterlanders bij mij...
Terwijl ik af en toe een hapje neem van het broodje kaas dat net is gebracht door één van de lieve medewerkers scoll ik door Instagram en beland bij Katja Schuurman. Er komt een storie voorbij waar ik weer even een traan bij moet laten...
Nu ben ik niet echt een groot volger of stalker van BN-ers of zo. Voor zover ik weet heb ik alleen Chantal Janzen, Katja Schuurman en onze toekomstige koningin tussen mijn "vrienden" lijst staan. Maar deze zomer kocht ik, na het zien van een post van Hanneke's Pluktuin (één van de vrouwen die ik ook bewonder) het boek De Jongen, de Mol, de Vos en het Paard van Charlie Mackesy. Het boek heeft even op de salontafel gelegen zonder inhoudelijk te worden bekeken. De voorkant vindt ik al prachtig dus hij lag daar zeker prachtig te wezen. Maar het is een boek waar je wel "zin" in moet hebben. Het is een boek dat je op een willekeurige pagina open kan laten vallen en de tekst op je in kan laten werken. Je voelt het. Het raakt je. Het heelt je.
Terug naar de post of storie van Katja... De meeste weten vast wel dat ik uit een toch wel redelijk behoudend gezin kom. Bij ons, zo ver in de bossen van de Veluwe, hadden we tot ik het huis uit ging alleen maar Nederland 1, 2 en 3 en dat vond vooral mijn vader prima. Geen indoctrinatie van alles wat van de commerciële zenders afkomstig kwam. Houden zo, zal hij gedacht hebben. Tot op de dag dat ik als laatste het nest ging verlaten en er snel daarna een rataplan aan zenders via een heuse satelliet verbinding ons huis binnendrong. Dit speciaal voor mijn lieve moedertje. Inmiddels is hij eraan gewend, genieten ze soms samen van een programma op één van de commerciële zenders en als mijn moeder iets hysterisch wil kijken trekt hij zich terug met een Elsevier of krantje. En ik? Ik heb het hem allang vergeven. Ik denk zelfs wel eens dat mijn lief op sommige vlakken op hem lijkt. Samen een hysterisch programma kijken zit er ook bij ons bijvoorbeeld niet in...
Dat ik vroeger niet zo'n hoge pet van Katja had, is misschien wel afkomstig uit dit grijze verre verleden. Tot ik een tijdje terug ik getriggerd ben door iets op haar sociale media en ik besloot haar te volgen. Er volgende prachtige plaatjes van een bruiloft, hier geloof ik niet eens ver vandaan. Zo'n bruiloft tussen de bomen, prachtig gedekte lange tafels met vrienden en familie, lampionnen in de bomen. Mooie jurken, prachtige glimlachen, de liefde spatte ervan af. Zo'n bruiloft waarbij je denkt als het dan toch nóg een keer zou gebeuren, dan graag zo. Er volgde een liefdesbaby. Oké hier pas ik dan liever even, maar allee het is haar en haar liefde van harte gegund. Plaatjes met vrienden op mooie plekken, mooie kleertjes, haar passie voor return to sender. Kortom ik heb al die vooroordelen al lang van me afgeschud. Toen kwam vorige week de post van de break-up. Die had ik even niet zien aankomen. Tja logisch natuurlijk want ik mag dan wel van de zijlijn toekijken, maar hoe het binnenhuis gaat daar hebben wij als volger natuurlijk helemaal geen weet van. Een scheiding doet pijn, als ervaringsdeskundige kan ik dat wel zeggen. Zoiets gun je niemand. Ik mijn Katja dus ook niet. En terwijl ik in de chemostoel lig, zie ik deze storie van Charlie Makasy bij Katja voorbij komen... 'Hang in there' Katja, we komen er wel... Jij en ik 🌧
Geen opmerkingen:
Een reactie posten