Voor alles een laatste keer...

Ik zit in de auto, op weg naar de laatste aankopen voor je grote afscheid morgen. De deur die ik angstvallig probeer dicht te houden glipt even open. Volledige paniek die toe slaat. Ik laat het heel even gebeuren maar dan duw ik uit alle macht de deur weer dicht...

Ik kan mezelf helaas niet scharen tussen de hordes moeders die vanaf het moment van geboorte alle mijlpalen van hun kinderen nog precies weet te herinneren. Eerste lachje, eerste woordje, eerste stapje, eerste tandje... "ach alles via de boekjes!" roep ik dan altijd maar weer met een grote glimlach. Ook in het bijhouden van plakboeken ben ik afgelopen jaren schamelijk tekort geschoten. Voor mijn grote kleine meid staan er toch een 4-tal te pronken in de kast, jawel tot en met haar 1e verjaardag! Bij mijn kleine meid ben ik na 3 maanden al afgehaakt...

Het zal mijn straf zijn...

de laatste keer...

...in je pyjama naar school

...Penelope haar hok schoonmaken

...aan de monkeybar

...in je eigen bed slapen, nee nog leuker,

...naast mama slapen

...naar school fietsen

...knuffelen met je lievelingsjuf van de BSO

...zwemmen bij opa en oma in de tuin

...alleen op de fiets naar je vriendinnen

...musical y’s maken in je kamertje

...op de trampo

...ruziën met je kleine zusje om niets

...je kamertje inpakken

Ik ben bang dat dit alles niet zo snel vergeten gaat worden...

Het is gisteren. We zitten met z'n 3-tjes in de auto. Je kleine zusje is boos. Heel boos... op jou... Wat ik uit alle macht probeer te voorkomen lukt me dit keer niet. Ik schiet vol... tranen op mijn wangen... Hoe zal het straks voor haar zijn, zo zonder haar grote zus om op te kunnen vitten... Nog geen uur geleden glipte zij en ik nog even binnen bij haar favo winkeltje voor een nieuwe korte broek. Mijn kleine meid stoïcijns voor zich uit kijkend, terwijl onze vriendin de verkoopster vol ongeloof het verhaal aanhoort dat haar grote zus zo ver weg gaat wonen. Ze slikt iets weg, en ik weet dat dat geen snoepje is...

Afgelopen dagen wordt het steeds moeilijker om de deur dicht te houden... Alhoewel ik je door en door ken, ik voel wat er in je kleine koppie om gaat... ik zie wat er zich achter die mooie hel blauwe ogen afspeelt..., slaat toch de volledige angst en paniek me om m'n oren. De angst of ik het goed zie, of ik het wel bij het juiste eind heb, of ik je wel écht als beste weet te doorgronden, óók als je straks 1000 kilometer ver bij me vandaan bent. Paniek dat ik je niet even kan vasthouden. Jouw handje in de mijne. Kleine kneepjes om de beurt als teken dat we van elkaar houden. Je glimlach, je geur, een trotse zwiep met je nieuw verworven korte haar....

Ik poets de tranen van m'n wangen, vandaag is het de één-na-laatste keer dat ik je van school kan halen. Ik ga genieten, ik ga trots wezen... ook als we vanmiddag samen je laatste spulletjes inpakken...