Wat een prachtkind ben je toch. Een goed gelukt exemplaar. Lief, vol humor, gevoelig... Nee niet gewoon gevoelig, maar über gevoelig. Mijn kleine meisje heeft voelsprieten, ik weet het zeker. Ik heb je hele lijfje al een keer afgezocht maar blijkbaar zijn ze met het mensenoog niet te zien.
Ik zou zo graag het pad voor je willen vereffenen...als een soort snelweg... lekker doorgassen, bochtje links, bochtje rechts, blijven sturen. Niks geen hobbelige zandweg met kuilen en gaten nee gewoon lekker relaxed doortuffen.
Als klein meisje besef je niet wat je in je mars hebt. Het is zoveel meer dan die stomme cijfertjes op je rapport. Gisteren was je heel verdrietig... Maar lieve schat, mama kijkt niet naar de cijfertjes. Ik zie hoe je bent als persoontje en je bent prachtig. Mama haar hartje groeit als ze leest dat je goed met andere kinderen kan opschieten. Dat als iemand zich alleen voelt, jij aanbiedt om te spelen. Dat dát pas écht belangrijk is, dat begrijp je nog niet...
Mama ziet de dagelijkse strijd die je met jezelf voert. Dat je ondanks alles een doorzettertje bent, dat je maar blijft proberen en niet opgeeft. Dat dat respect bij de mensen om je heen afdwingt, dat heb je helemaal niet door. Hoe klein je ook nog maar bent, je legt de lat voor jezelf zó hoog. Als ik voorstel om nóg een jaartje dezelfde groep te doen kijk je me met grote angstige ogen aan. Ik wil je geen pijn doen lieve schat, ik wil dat je gelukkig bent... even gas eraf... even bijtanken... even spelen langs de snelweg op het grasveldje...
We kruipen in elkaars armen en laten allebei de tranen de vrije loop...
Twee dagen geleden zei je in de auto, opweg naar Opa en Oma, tegen me:
"Mama, jij zit in het grootste kamertje in mijn hoofd, helemaal vooraan, ik kan altijd bij je..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten