Op een grote-mensen-stoel...

Met een schok schrik ik wakker en ik realiseer me dat ik je, op zo'n belangrijke dag, niet even een knuffel kan geven. Ik wil je armpjes om me heen voelen als we richting school fietsen... Ik wil je handje vast houden als we de school binnen lopen en het hoofd van de school vriendelijk goedemorgen wensen... Ik wil je even op schoot trekken als je een plekje uitkiest in de kring... Ik wil bij je zijn, je beschermen en behoeden voor wat komen gaat...

Je vond het maar wát interessant dat wij voor het '10 minuten gesprek' naar boven mochten. Néé niet even snel hap slik tussendoor, dubbelgebouwen tussen de kleine mensen stoeltjes en de kleine mensen bankjes in de klas... Wij gingen voor het 'echte werk' op een grote-mensen-stoel. Wat zat je daar stoer, verlegen, zenuwachtig met je vingers plukkend aan je fluoriscerend roze vestje.

Je spreekt je grootste wens uit... "Ik zou heel graag wat bolletjes aan de andere kant ingekleurd willen", zeg je liefjes... "niet allemaal hoor, er mogen er ook wel een paar in het midden zitten, maar een paar helemaal rechts zou ik wel heel fijn vinden", en je zet weer een van je schitterende glimlachjes op, op dat mooie, fijne gezichtje van je... Je bent omringd door vier grote mensen. Je weet ons alle vier te raken met je woorden.

Er wordt om je heen door de grote mensen gepraat. Het gaat langs je heen. Je kijkt naar buiten, naar de blauwe lucht, naar de lege stoelen aan de vergadertafel... Je hijst je zelf nog een keertje rechtop en probeert het gesprek weer te volgen. Als één van de juffen tegen je zegt: "heb je het een beetje begrepen?" Je kijkt schuldbewust, je probeert oogcontact met me te zoeken of ik je het antwoord kan voorzeggen...

Na 50 minuten staan we buiten. Je huppelt vrolijk de trap af naar beneden. De zon schijnt nog steeds. Je hebt nog steeds dezelfde glimlach op je mooie, fijne gezichtje geplakt. Ik vraag me af of je het allemaal hebt begrepen, of je beseft wat er zojuist voor je is besloten. Besloten door vier grote mensen. Vier grote mensen die allemaal willen dat jij je tijd neemt om uit te groeien en uit te bloeien tot die mooie jonge vrouw die je op een dag zult zijn... Een mooie jonge vrouw die vol zelfvertrouwen de toekomst tegemoet ziet komen.

Je bent zo trots als een pauw als je van je nieuwe juf een 'zomerboekje' voor in de vakantie in ontvangst neemt. "Mam, geen idee wat ik er mee moet, maar mooi is het boekje hé", en je bewaakt het als een nieuw verworven schat...

Je kruipt achterop mijn fiets, slaat je armpjes om me heen en ik geniet met volle teugen van ons intieme samenzijn. Voorzichtig probeer ik je voor te bereiden op de dag van morgen, want ik realiseer me dat kinderen hard kunnen zijn... Ik voel een brok in mijn keel als je vol trots vraagt: "Mag ik trakteren op school mam? Op de laatste dag? Voor al mijn oude vriendjes en vriendinnetjes....?"