Op een binnenpleintje...

Ik staar naar de diepte, voel de angst, verstoppen kan niet meer... Ik sta op de rand, pak je hand en kijk naar rechts. Daar sta jij. Loslaten kan niet meer... In jouw ogen lees ik het vertrouwen, de liefde, we ademen samen... Ik schuifel ietsje verder naar voren, mijn tenen over de rand. Ik kan dit... Ik ben er klaar voor...  Wíj kunnen dit, wíj zijn er klaar voor... De littekens hebben ons gemaakt tot wie we nu zijn, waar we nu staan, op de helft van ons leven... Gewichtloos... zweven... een duik in het diepe... 

We zitten op het binnenpleintje van ons hotelletje. Het is warm. Gelukkig hebben we een plekje in de schaduw. Er hangen affiches van een verscheidenheid aan Belgische biertjes op de wat afgebladderde donkergrijze muren. Aan één van de muren hangt, aan een soort van antieke haak, een racefiets. Hij moet van een van de andere gasten zijn, want de dag ervoor hing hij er nog niet. Het is geen bijzonder model zeg jij. Een bruinrode brandtrap komt uit op hetzelfde pleintje. Er staan een 8-tal tafeltjes met ietwat ongemakkelijke stoelen. We zitten tegenover elkaar. Jij hebt je laten verrassen door de uitbater met een speciaal blond biertje en ik geniet van mijn glas Sauvignon Blanc. Tussen ons in staat een schaaltje met blokjes kaas en een schoteltje met een klodder mosterd. We genieten van het moment, van de eenvoud van de setting...

En dan is er zomaar, ineens, uit het niets, alsof het met een veertje dwarrelend uit de lucht is komen zweven, het besef... het gevoel... het vertrouwen... de zekerheid... Je pakt mijn handen... Er vloeien tranen... Tranen op 4 wangen... 

Het besef dat we een half leven achter ons hebben liggen waar de ander geen deel van heeft uitgemaakt. Van geluksmomenten waar de ander niet van weet. Van littekens die de ander niet kent. Het besef dat het oude niet meer terugkomt... Het voelt als een soort van afsluiting van iets dat niet af te sluiten valt. Van twee werelden die hier samenkomen om vanaf hier samen verder gaan. Het is spannend... oer spannend... rete spannend... 

Met mijn hand in de jouwe, je liefdevolle blik op mij gericht, het telkens weer "hoe dan" roepend, het kunnen lachen om de in polonaise dansende eekhoorns... Nog ietsje verder schuifel ik naar voren. Nog ietsje verder steek ik mijn tenen over de rand en ik kijk je aan...

Bewondering...

Ik ben al weer een paar dagen terug... Terug van ruim 2 weken blije gezichten, vrolijke dansjes, goede gesprekken en lekkere wijntjes. Teruggekomen met een gevoel van bewondering...

Waar ik vorig jaar nog huilend in de auto richting Frankrijk reed, rij ik nu genietend, luisterend naar fijne liedjes en conferances, met mijn grote kleine meid en mijn kleine meid richting Italië met als tussenstop 2 overnachtingen in Oostenrijk. Ik voel me trots, voel me blij, alsof ik de hele wereld aan kan tot we na een mooie wandeling met zijn drietjes in een klein treintje zitten... Recht voor ons zit een Hollands gezinnetje... Papa, mama en 2 leuke meisjes... Ik kijk naar mijn eigen meiden, druk ze stevig tegen me aan, geef ze een kus op hun koppies en een traan trekt over mijn wang... Dezelfde middag bel ik de camping... "Is onze tent al klaar? Fijn, we komen eraan!", een dag eerder dan gepland...

Zodra we een voet over de drempel hebben gedaan van 'ons veldje' voelen we ons thuis, voelen we ons welkom. Het is als een heerlijk warm bad... En zeker niet omdat we met zijn allen in hetzelfde schuitje zitten... Nee, dat is écht veel te kort door de bocht... De werkelijke reden is omdat iedereen zijn meest kwetsbare kant durft te laten zien...

Wát een enorm sterke vrouw is de vrouw met het rugzakje. Vermoeid stapt ze uit de taxi met haar 2 al wat oudere kinderen. Het zijn geen kinderen meer, maar Pubers. Pubers met verantwoording. Pubers die even geen tijd hebben gehad om te puberen. Pubers die de angst hebben gevoeld of hun eigen moeder het wel zou gaan redden... Waar ze een paar weken geleden nog in het ziekenhuis lag, vechtende om de ziekte de baas te blijven, loopt ze nu rond met haar rugzakje... Wat een mooie vrouw, wat een fijne gesprekken voeren we, wat een bewondering...

Een paar tenten verderop het veldje staan een moeder en zoon. Ik leer ze kennen tijdens de welkomstavond. Natuurlijk had ik ze al gezien.. ze hebben beide een lichamelijke handicap. Moeder heeft het zwaar. Ze heeft heimwee. Heimwee naar de plek. Naar de plek waar de herinneringen liggen. Naar de rituelen, de kleine dingetjes die ze doet om haar man die ze een paar maanden daarvoor heeft verloren, zoveel mogelijk bij zich te voelen... Hij is verder weg voelt ze... Het is moeilijk... Bij mij overheerst de bewondering dat ze doorzet. Dat moeder haar eigen verdriet aan de kant zet voor haar zoon...

Ik zie de tranen in de ogen van één van de jongens en meiden die óns een onvergetelijke vakantie willen bezorgen... Ze vertelt over de ruzies... de ruzies nádat haar ouders uit elkaar gingen... het geschreeuw... het totaal verlaten voelen omdat je ouders alleen tegen elkaar kunnen schreeuwen en niet zien wat het met jóu doet... de eenzaamheid die je hebt gevoeld...  Bewondering voel ik voor dat je ondanks alles jezelf hebt gemaakt tot deze mooie jonge vrouw...

We zitten met z'n vijven op een kleedje... Mijn ex, vriendin van ex, mijn grote kleine meid, mijn kleine meid en ik...  Ik voel de ogen in mijn rug geprikt... We bestelllen een paar pizza's en eten die gemoedelijk met z'n allen op. Het is gezellig, de sfeer is fijn, we lachen, we zwemmen, de kinderen genieten... Ik voel de bewondering van de andere papa's en mama's van ons veldje...

Iedereen deelt in zekere mate zijn of haar verhaal. De verhalen geven me een gevoel van bewondering... de verhalen schrikken me af... de verhalen wekken verdriet bij me op... de verhalen voelen als een sterke arm om me heen... de verhalen voelen vertrouwd... de verhalen laten me doen verwerken... de verhalen geven me vertrouwen voor de toekomst... de verhalen doen me lachen... de verhalen geven me nieuwe vriendschappen voor het leven... de verhalen boeien me... stuk voor stuk... bewondering...

Vanavond staat het nummer "Million Reasons" van Lady Gaga op repeat. De melodielijn trekt me mee in mijn stemming... Ik ben verdrietig... Mijn grote voorbeeld hoe de liefde hoort te zijn mag nog niet naar huis... Voor een 4e nacht op rij is hij straks gescheiden van mijn mama... Hij mist haar, ik lees het in zijn ogen als we afscheid nemen en nog een laatste kus en zwaai doen voordat we de ziekenhuiskamer uit lopen... Ik slik mijn tranen in...

Als ik thuis ben krijg ik een hartverwarmend appje... Een nieuw verhaal... Een nieuw begin... Een verhaal dat ik beetje bij beetje leer kennen... Ook hier bewondering... Het verdriet is voelbaar... de angst... de zorgen... de toekomst... Ik zie de tranen en wil ze wegvegen... Sommige dingen poets je helaas niet even weg...

Bewondering poets je niet weg, dat gevoel koester je...

Euforie...

Ik probeer zo sierlijk mogelijk de laatste kilometer naar huis af te leggen als ik Evy door mijn oortjes hoor galmen "Je mag fier zijn op jezelf, Liesbeth". En dát voor de tweede keer deze ochtend. Ik kán niet meer, ik ben gewoon kapot. Hier is niets sierlijks meer aan, ik probeer mijn ene been voor de andere te slepen en bedenk me waarom ik in hemelsnaam had bedacht dat ik al toe was aan een rondje van ruim 7 kilometer...

Terwijl ik nog hevig geïrriteerd over mijn eigen slechte prestaties verder strompel komt het nummer 'Auf Uns' door mijn oortjes. Aangezien ik het volume altijd op 100 heb staan (en ja ik weet da's niet verstandig... achteropkomende brommers, fietsen en oké oké ik geef toe ook andere hardlopers... die hoor ik niet... En voor diegene die zich nu afvraagt hoe het met wandelaars zit... lucky me... die versla ik nog nét....) komt het nummer, ik zal maar zeggen, lekker binnen!

Van al strompelend weet ik mezelf op te pompen naar een keurige sierlijke, sportieve tred. Ik krijg zelfs iets van een euforische stemming over me. Besef me dat het nét iets te ver gaat als ik nu mijn shirt over m'n kop trek en al juichend de laatste meters naar huis afleg. Maar je begrijpt vast mijn stemming op dat moment... En weet je, ik had het zó gedaan. Het nummer vráágt er gewoon om...

Wat is dat toch dat een bepaalde song, liedje, nummer zo'n impact kan hebben op je gemoedstoestand. Toen we de dag ervoor met z'n drietjes in de auto zaten kwam het nummer spontaan voorbij in onze Spotify list. Vooruit ik geef toe, zo spontaan is het niet dat er bij ons Duitse nummers voorbij komen... Zal wel iets met voorliefde van de bergen, de sfeer daar en de hoeveelheid uren die we daar zijn als oorzaak hebben. En terwijl ik dit opschrijf realiseer ik me dat dit nieuws wereld kundig maken misschien niet zo'n goede move is, mocht ik ooit nog aan een man willen geraken... Maar wat maakt het uit... ik vergeef hem hierbij zijn voorliefde voor André Hazes of whoever...

Terwijl het nummer in de auto door de speakers schalt komt de tekst bij me binnen...

Wer friert uns diesen Moment ein
Besser kann es nicht sein
Denkt an die Tage, die hinter uns liegen
Wie lang wir Freude und Tränen schon teilen
Hier geht jeder für jeden durchs Feuer
Im Regen stehen wir niemals allein
Und solange unsere Herzen uns steuern
Wird das auch immer so sein
Ein Hoch auf das, was vor uns liegt
Dass es das Beste für uns gibt
Ein Hoch auf das, was uns vereint
Auf diese Zeit
Ein Hoch auf uns
Auf dieses Leben
Auf den Moment
Der immer bleibt
Ein Hoch auf uns
Auf jetzt und ewig
Auf einen Tag
Unendlichkeit

Ik deel mijn grote kleine meid haar mening dat dit nummer mag worden toegevoegd aan onze 'Duitse Tophits Selectie'. Ook al zijn wij met zijn drietjes geen voetbalteam, de tekst slaat toch ook zeker op ons als ieniemieniegezinnetje. Terwijl we in de auto op weg naar huis rijden, met mijn kostbaarste bezit naast en achter me, realiseer ik me maar weer eens waar we nu staan... Terwijl ik de volume knop nog ietsje omhoog draai doen we onze coole moves en swingen we lekker mee...

Die avond mag ik ze na 5 avonden weer in bed stoppen, over hun ruggetjes krabbelen, verhaaltjes voorlezen... Ik voel me euforisch... Wat een fantastische ruime drie weken hebben we voor ons liggen... 

Op een grote-mensen-stoel...

Met een schok schrik ik wakker en ik realiseer me dat ik je, op zo'n belangrijke dag, niet even een knuffel kan geven. Ik wil je armpjes om me heen voelen als we richting school fietsen... Ik wil je handje vast houden als we de school binnen lopen en het hoofd van de school vriendelijk goedemorgen wensen... Ik wil je even op schoot trekken als je een plekje uitkiest in de kring... Ik wil bij je zijn, je beschermen en behoeden voor wat komen gaat...

Je vond het maar wát interessant dat wij voor het '10 minuten gesprek' naar boven mochten. Néé niet even snel hap slik tussendoor, dubbelgebouwen tussen de kleine mensen stoeltjes en de kleine mensen bankjes in de klas... Wij gingen voor het 'echte werk' op een grote-mensen-stoel. Wat zat je daar stoer, verlegen, zenuwachtig met je vingers plukkend aan je fluoriscerend roze vestje.

Je spreekt je grootste wens uit... "Ik zou heel graag wat bolletjes aan de andere kant ingekleurd willen", zeg je liefjes... "niet allemaal hoor, er mogen er ook wel een paar in het midden zitten, maar een paar helemaal rechts zou ik wel heel fijn vinden", en je zet weer een van je schitterende glimlachjes op, op dat mooie, fijne gezichtje van je... Je bent omringd door vier grote mensen. Je weet ons alle vier te raken met je woorden.

Er wordt om je heen door de grote mensen gepraat. Het gaat langs je heen. Je kijkt naar buiten, naar de blauwe lucht, naar de lege stoelen aan de vergadertafel... Je hijst je zelf nog een keertje rechtop en probeert het gesprek weer te volgen. Als één van de juffen tegen je zegt: "heb je het een beetje begrepen?" Je kijkt schuldbewust, je probeert oogcontact met me te zoeken of ik je het antwoord kan voorzeggen...

Na 50 minuten staan we buiten. Je huppelt vrolijk de trap af naar beneden. De zon schijnt nog steeds. Je hebt nog steeds dezelfde glimlach op je mooie, fijne gezichtje geplakt. Ik vraag me af of je het allemaal hebt begrepen, of je beseft wat er zojuist voor je is besloten. Besloten door vier grote mensen. Vier grote mensen die allemaal willen dat jij je tijd neemt om uit te groeien en uit te bloeien tot die mooie jonge vrouw die je op een dag zult zijn... Een mooie jonge vrouw die vol zelfvertrouwen de toekomst tegemoet ziet komen.

Je bent zo trots als een pauw als je van je nieuwe juf een 'zomerboekje' voor in de vakantie in ontvangst neemt. "Mam, geen idee wat ik er mee moet, maar mooi is het boekje hé", en je bewaakt het als een nieuw verworven schat...

Je kruipt achterop mijn fiets, slaat je armpjes om me heen en ik geniet met volle teugen van ons intieme samenzijn. Voorzichtig probeer ik je voor te bereiden op de dag van morgen, want ik realiseer me dat kinderen hard kunnen zijn... Ik voel een brok in mijn keel als je vol trots vraagt: "Mag ik trakteren op school mam? Op de laatste dag? Voor al mijn oude vriendjes en vriendinnetjes....?"

Onkruid...

Hilarisch vind ik het toch iedere keer weer.... Misschien moet ik gewoon een keertje de stoute schoenen aan trekken? En vragen of ik ook een rondje mee mag?!

Toen ik vanochtend op de terugweg van een snelle boodschap langs de boer fietste, kon ik mijn lachen amper inhouden... Ik blijf het fascinerend vinden. Hoe zal het zijn om daar op je buik liggend op een soort van geimproviseerd bankje.... uren aaneengeregen.... je handen door het mulle zand wroetend.... pratend over, ja over wát eigenlijk?!... eraan te kunnen bijdragen dat de boer zijn product als zijnde "biologisch" mag verkopen?

Het lijken me allemaal vrij jonge mensen. Wel met iets van een buitenlandse achtergrond, zo lijkt het althans door hun ietwat getinte gezichten. Gelukkig is er wel een schaduw zeiltje gemaakt zodat ze niet in de brandende zon hoeven te liggen. Of in de regen...

Ik vraag me af waar ze over zullen praten, al liggende op dat bankje. Zullen de stelletjes een plekje naast elkaar hebben veroverd? En al voetje vrijend het onkruid wieden? Zullen ze klagen? Over de pijntjes die na een aantal uren op gaan spelen? Zullen ze familie van elkaar zijn? Zullen de grappen schunnig zijn? Zullen ze elkaar verrot schelden wanneer iemand een onkruidje mist?

Ik stel me voor dat ze met z'n allen op het erf van de boer slapen. 's Avonds gezellig om het kampvuur, drankje erbij, iets van een gitaar of trekzak om de sfeer erin te houden. Doorgaan tot in de late uurtjes, om vervolgens opeengepakt in té kleine tenten in alle vroegte weer door de boer te worden gewekt...

Het lijkt me fantastisch... nee niet morgen... dan heb ik al een kater... en een dag met je hoofd naar beneden hangen mét een kater dat lijkt me niet verstandig... misschien woensdag dan...

In alle drukte en stilte genieten van de stilte..

Ik geniet van de stilte. Terug op mezelf. Klein zijn. Zo min mogelijk woorden. De wereld is buiten. Ik ben binnen. Knijp mijn ogen half dicht. Laat het diffuse licht binnen komen. Haren in de wind. Ik geniet...

Heel wat jaren geleden heb ik een stilte dag mee gemaakt in een klooster ergens in de achterhoek. Het gaf een enorme indruk. De monniken in hun gewaden, hun liederen en hun stilte. Vooral de stilte... Ook toen bevond ik me in een belangrijke fase van mijn leven. Ik zie de gelijkenis, nu zo'n 25 jaar later...

Waar ik gisteren mijn eigen stilte in de drukte opzocht, geniet ik vandaag van de stilte in de stilte. Ik drink een kopje thee en eet een appeltaartje op een terras. Het uitzicht is uitnodigend. Een traan maakt het beeld wazig. Ik krijg een berichtje van een oude bekende, ze wist het niet, het roert me.

Het verwerken gaat in fases. Ik ben blij waar ik sta, nu na 15 maanden. Het vertrouwen dat Ex en ik elkaar nog altijd kunnen geven. De liefde die we samen delen voor onze kinderen. Voelen dat je elkaar nog steeds het grootste gelukt gunt, ook al houdt dat in dat dat niet meer samen is. Het is fijn eindelijk te beseffen dat ik er nog niet hoef te zijn... Dat het is prima is, dat het eindstation van verwerking ergens verderop aan deze spoorlijn ligt. Ik nestel me in mijn pluchen wagonnetje en laat het landschap aan me voorbij glijden. Wetende dat alle haltes die ik onderweg aandoe, me ietsje dichterbij brengen...

Vanochtend ontving ik van 'de man met de hond' een hartverwarmend appje met een link naar het nummer 'Ik Hou Van Mij' van Harrie Jekkers. De liefde voor deze cabaratier stamt nog uit de tijd met Ex, waarbij we vele theaterprogramma's in de auto hebben grijsgedraaid. Ik ken het liedje niet, maar wat is het mooi... Soms kom je onderweg iemand tegen die je de juiste spiegel voorhoudt, die jou heeft gezien zoals je jezelf nog nooit hebt gezien...

Ik sluit mijn computer af, ga nog even genieten van de stilte, hang mijn gisteren gekochte aankopen in de kast (ook iets van verwerken geloof ik...;)) en bedenk me dat het weekend al weer bijna voorbij is...

Teach me how to be loved...

Het is 06:00 uur. Ik ben klaar wakker. Zal wel iets van in mijn systeem zitten. Normaal sta ik op deze dag om dit tijdstip de meiden aan te sporen hun racepak aan te heisen. Vandaag heb ik alleen alle tijd...

Om kwart over 6 hou ik het voor gezien. Verlaat mijn bed en begin aan de chaos die ik de avond ervoor achter me heb gelaten. Het is stil. Ik pak mijn telefoon om de Sonos in te schakelen. Het valt me op dat mijn favo playlist van naam is gewijzigd. Bij elke stemming past een ander nummer. Ik scroll helemaal naar beneden en daar staat hij. Ik druk op repeat. Sluit mijn ogen een fractie. Laat het nummer bij me binnendringen...

Zelfhulpboeken, in grote getalen....

Het is vrijdagavond... De eerste avond van een reeks van 5 avonden....

Ik kruip in bad, wat volgens 'de financieel analist' de beste remedie is, alleen ga ik zonder puzzelboek omdat puzzelen nu eenmaal niet zo mijn ding is... Het ruikt naar de amandelen. Nee niet dat ik zoveel met amandelen heb, ook al heeft mijn kleine meisje oogjes in die vorm, maar dat doet me herinneren aan 'de man met de hond'. En omdat altijd alles per drie komt, ligt naast me, op de badrand, een stapel zelfhulpboeken, welke (naast de hiervoor genoemde personen) ook mede zijn mogelijk gemaakt door Ex (er kan per slot van rekening maar één écht deze naam hebben)...

Tijdens mijn verzamelwoede om deze stapel alsmaar groter te doen worden, lag ik iedere dag op de loer voor de pakketbezorger... Zodra hij de deur van zijn witte bestelbus opengooide, had ik de bekende 'witte doos met het blauwe mannetje' al uit zijn armen gegrist... Vol verwachting wat de experts op liefdesvlak mij dit keer konden leren.

In boek X lees ik: "de Nederlandse man vindt vandaag de dag de intelligentie van de vrouw belangrijker dan het uiterlijk". Túúrlijk, denk ik bij mezelf... In boek Y wordt de vraag gesteld dat wanneer je niet van spruitjes houdt (lees chemie), of het dan nooit meer goed komt... "Wat denken jullie nou zélf!" Het mooiste boek vond ik wel die waarbij de belofte werd gedaan dat ik in 21 dagen een gelukkiger leven zou krijgen... Bij dag 1 moest ik voor de spiegel gaan staan, mezelf aankijkend, en hardop tegen mezelf zeggen "ik vind je aardig"... Ik denk dat diegene die het wél 21 dagen wist vol te houden, op dag 20 de loterij won.

Waarom deze boeken dan toch ook in grote getalen míjn badrand wisten te halen? Allereerst omdat je in al deze boeken wel íets leest wat herkenbaar is... Iets wat op jouw verhaal en situatie geschreven lijkt te zijn. En herkenbaarheid geeft een soort van saamhorigheid en wij als kuddedieren vinden dat fijn... We lezen oplossingen en hopen dat deze ook in onze situatie gaan gebeuren. We houden hoop want net als in de sprookjes, gaan we uit van een 'happy-end'...

Daarbij komt dat we tijd te over hebben...  Tijdens de eenzame avonden en nachten ben je na de herhaling van het journaal, Jinek, Pauw of Humberto wel toe aan iets anders... Het vergt niet alleen best wat tijd om je door zo'n boek heen te worstelen (alle geschreven door hoog opgeleide psychologen, volgestouwd met wetenschappelijke feiten), maar een niet te verdoezelen feit is dat de tijd nu eenmaal,  jawel... blijkbaar alle wonden heelt...

Verlatingsangst, bindingsangst, midlifecrises, not that into me... Geef het beestje maar een naampje, probeer het allemaal maar logisch te beredeneren in jullie zelfhulpboeken... De liefde is nu eenmaal iets ongrijpbaars, iets grilligs, iets beangstigends maar ook iets fantastisch...

Mijn mooiste zelfhulpboek kreeg ik van Ex. Een boek over mijn vakantiebestemming... Kijk, dít boek staat vol met wetenschappelijke feiten. Waar zijn de leukste terrasjes, beste strandjes en lekkerste ijsjes te vinden... Ontdekken en beleven... Hier hebben we wat aan... Waarom heeft nou geen van de hoog opgeleide psychologen een reisboek over de liefde geschreven...?

O ja, en het zelfhulpboek "in 21 dagen naar een gelukkiger leven" biedt ik te huur aan voor een luttel bedrag... Mocht je interesse hebben, stuur even een pb-tje...

Wapperende jas....

Het is 10 voor twee, maar ik besluit nog 5 minuten te wachten. Ik zie er tegen op om op het schoolplein te staan... Je kwetsbaarheid tonen is makkelijk op papier, maar om je eigen verhaal in de ogen van de mensen om je heen terug te zien, is lastig...

Daar komt ze aangerend, haar jasje wapperend door de wind... "Mam, ik zag je aankomen, je moest door het zand hé!" roept ze met een grote grijns. Ik lach in mezelf... Ja, ik moest een stukje door het mulle zand ploeteren omdat ik de nieuwe fietsroute even was vergeten in mijn overpeinzingen...

"Mam, het is een goed idee hoor!", roept ze nog steeds met haar grote grijns terwijl ze achterop mijn fiets klautert om vervolgens in amazonezit haar armpjes om me heen te slaan... Wat een heerlijk moment is dit... "Wat is een goed idee schatje?" hoor ik mezelf zeggen. "Tijdens de pauze heb ik met díe en díe gespeeld", ze ratelt wat namen op van meiden uit groep 3, "dus ik vind het eigenlijk helemaal niet meer erg als ik nog een keertje groep 4 ga doen!" En ze vervolgt; "O, en die nieuwe juf? Ik snapte er geen bal van, ze ging veel te snel met uitleggen... Maar dat maakt tóch niet uit he, als ik nog een jaartje deze groep doe!" Ik slik, maar goed dat ze achterop zit en daardoor de tranen in mijn ogen niet ziet... Wat is het toch een ongelofelijke kanjer....

Dezelfde middag heb ik een afspraak gemaakt bij Siam Royal Thai Massage. Voor mijn kleine meisje en ik... Bij binnenkomst is ze zenuwachtig. "Waar moet ik mijn kleren laten? En mijn onderbroek moet ik aanhouden toch?" Ik knik... Voor het eerst gaat ze ervaren hoe het is om gemasseerd te worden. Haar kleine oogjes schieten van links naar rechts. We gaan liggen maar ik blijf onophoudelijk naar haar kijken... Mijn eigen massage gaat half langs me heen, wat is ze aan het genieten. Wat ben ik trots... Zal ze later, als ze groot is, nog weten dat haar allereerste échte massage samen met haar moeder was?!

Terwijl ik mijn kleine meid in bed leg, belt mijn grote kleine meid... Ze voelt aan dat ik even wat minder tijd voor haar heb omdat ik haar zusje in bed aan het leggen ben. "Bel eerst maar even met Papa of met Oma!" zeg ik haar. Als ik weer beneden ben, en mijn computer opstart om aan de boekhouding te werken, gaat de telefoon weer. Ik zie de stralende lach van mijn grote kleine meid in beeld verschijnen. Ze kleed zich langzaam uit, poetst haar tanden en doet een laatste plas. "Lig je goed?" zeg ik, en we geven elkaar vliegkusjes... Ze stelt de wekker in, zet haar favoriete luisterboek aan en na een laatste vliegkus gaat het licht uit... Terwijl ik achter mijn computer aan het werk ben luister ik mee met de verhalen van Mees Kees en juffrouw Dreus. Na een tijdje roep ik zachtjes "slaap je al liefje?". Ik krijg geen reactie meer. Ik glimlach, ben trots en verbreek de verbinding...

Gevoelig meisje....

Ik draai me om en daar lig je, met je amandelvorige oogjes gesloten, prachtig te zijn... Dit beeld wil ik voor altijd bewaren, dat als je straks 16 bent, en de emoties in huize Wille/La Grouw hoog oplopen, ik terug kan grijpen naar dit moment.

Wat een prachtkind ben je toch. Een goed gelukt exemplaar. Lief, vol humor, gevoelig... Nee niet gewoon gevoelig, maar über gevoelig. Mijn kleine meisje heeft voelsprieten, ik weet het zeker. Ik heb je hele lijfje al een keer afgezocht maar blijkbaar zijn ze met het mensenoog niet te zien.

Ik zou zo graag het pad voor je willen vereffenen...als een soort snelweg... lekker doorgassen, bochtje links, bochtje rechts, blijven sturen. Niks geen hobbelige zandweg met kuilen en gaten nee gewoon lekker relaxed doortuffen.

Als klein meisje besef je niet wat je in je mars hebt. Het is zoveel meer dan die stomme cijfertjes op je rapport. Gisteren was je heel verdrietig... Maar lieve schat, mama kijkt niet naar de cijfertjes. Ik zie hoe je bent als persoontje en je bent prachtig. Mama haar hartje groeit als ze leest dat je goed met andere kinderen kan opschieten. Dat als iemand zich alleen voelt, jij aanbiedt om te spelen. Dat dát pas écht belangrijk is, dat begrijp je nog niet...

Mama ziet de dagelijkse strijd die je met jezelf voert. Dat je ondanks alles een doorzettertje bent, dat je maar blijft proberen en niet opgeeft. Dat dat respect bij de mensen om je heen afdwingt, dat heb je helemaal niet door. Hoe klein je ook nog maar bent, je legt de lat voor jezelf zó hoog. Als ik voorstel om nóg een jaartje dezelfde groep te doen kijk je me met grote angstige ogen aan. Ik wil je geen pijn doen lieve schat, ik wil dat je gelukkig bent... even gas eraf... even bijtanken... even spelen langs de snelweg op het grasveldje...

We kruipen in elkaars armen en laten allebei de tranen de vrije loop...



Twee dagen geleden zei je in de auto, opweg naar Opa en Oma, tegen me: 
"Mama, jij zit in het grootste kamertje in mijn hoofd, helemaal vooraan, ik kan altijd bij je..."

Lastige momenten...

Kak... Ik besef me... over 3 dagen is het weer zover...

Een kindloos weekend...

Hoewel menigeen natuurlijk denkt dat ik een fantastisch bestaan heb :), hakken dit soort momenten er toch telkens weer in... Blijkbaar went het na 15 maanden nog steeds niet...

Natuurlijk vind ik het heerlijk even verlost te zijn van het "MAMA" gegil van mijn 2 schatjes, hun gekissebis, maar ik mis ook hun kleine armpjes om me heen, hun knuffeltjes, hun grapjes, hun lachjes...

Thuis zitten is nog steeds niet zo mijn ding dus probeer maar weer zoveel mogelijk alternatieven te bedenken... En ik weet dat het misschien beter is om ook eens thuis te zijn, helemaal alleen..., maar eerlijk gezegd lokt me dat voor geen meter....

Vandaag is weer éen van die dagen dat het allemaal even niet wil... Mijn stoere ik, die ik naar de buitenwereld probeer te zijn, is even ver te zoeken... Tranen over mijn wangen... Ik weet dat ik zelf de slingers op moet hangen, maar soms zou het zo fijn zijn als iemand anders dat voor je deed...

Eerst van je zelf leren houden....

Dat is toch wat ze zeggen? Wel makkelijker gezegd dan gedaan dan....

Grote kleine meid weer op reis...

Het is 03:15 uur als de wekker gaat. Mijn grote kleine meid ligt opgekruld naast me, haar zusje hebben we een nachtje uitbesteed. Ik stap snel onder de douche en maak haar daarna wakker. Langzaam gaan haar enorme blauwe kijkers open totdat ze beseft wat haar te doen staat, en in één keer spert ze haar ogen wijd open.... Ja schatje, vandaag is de dag.... Niet de eerste keer dat ze alleen in het vliegtuig stapt, maar wel de eerste keer op trainingskamp zonder vertrouwde trainers en trainingsmaatjes... Het is voor ons beide even slikken bij het ontbijt...

In de auto maken we er samen nog even een feestje van. Het lijkt wel of wij samen van de laatste editie van Sensation White afkomen... We knuffelen, drinken, eten nog even wat als we de bagage hebben ingeleverd. En jawel de blikken waren vreemd toen we met ski- en skischoenentassen in de weer waren op Schiphol...

Ze wordt om 6 uur opgehaald door Wilma, die haar begeleid naar het vliegtuig. Na een dikke knuffel neemt ze met een grote smile afscheid en stapt ze richting de security check.

Altijd even slikken op zo'n moment... Ik loop terug naar de auto... Besef me dat ik nog tweeëneenhalf uur mag doorbrengen voordat ik me moet melden in Spaarnwoude. Besluit dat naar huis rijden geen zin meer heeft dus rij maar alvast die kant op. Ik nestel me op het parkeerterrein, draai mijn stoel in ligstand om nog een 2 uurtjes mijn ogen te sluiten...

Soms moet je maar gewoon beginnen...

Ben maar opgehouden met ertegenaan te hikken dat er nog iets van een historie op papier moest komen, je moet ten slotte ergens beginnen... En blijkbaar is het begin nu...

En nu dan? Dan ben je opeens in een oogopslag 15 maanden verder... Verder met wat? Tja... da's een goeie vraag... De dagen rijgen zich aaneen en voor je't weet ben je 15 maanden verder. Dat is de tijd...

En tijd heelt alle wonden? Waarschijnlijk? Wie weet het antwoord? Soms is het verrekte moeilijk om je toekomst voor ogen te blijven zien... Het ideaalplaatje is niet meer, er moet een nieuw plaatje worden gevormd en dat kost een hoop...

Gelukkig is hoop niet duur. Daar kan je een onbeperkte voorraad van aanleggen... Net als van een lach en een traan. Kost allemaal niks... Zou het beter zijn als dat allemaal heel duur was? Zou je daar dan spaarzamer mee om gaan? 

Gelukkige momenten sparen... Dat is misschien wel de beste drive om door te gaan... Om het plaatje ooit weer compleet te maken... Maar welk plaatje? Daar zit hem misschien ook wel de kruks... Loslaten al die toekomstverwachtingen...

Makkelijk? Nee vet moeilijk...