Ik ben al weer een paar dagen terug... Terug van ruim 2 weken blije gezichten, vrolijke dansjes, goede gesprekken en lekkere wijntjes. Teruggekomen met een gevoel van bewondering...
Waar ik vorig jaar nog huilend in de auto richting Frankrijk reed, rij ik nu genietend, luisterend naar fijne liedjes en conferances, met mijn grote kleine meid en mijn kleine meid richting Italië met als tussenstop 2 overnachtingen in Oostenrijk. Ik voel me trots, voel me blij, alsof ik de hele wereld aan kan tot we na een mooie wandeling met zijn drietjes in een klein treintje zitten... Recht voor ons zit een Hollands gezinnetje... Papa, mama en 2 leuke meisjes... Ik kijk naar mijn eigen meiden, druk ze stevig tegen me aan, geef ze een kus op hun koppies en een traan trekt over mijn wang... Dezelfde middag bel ik de camping... "Is onze tent al klaar? Fijn, we komen eraan!", een dag eerder dan gepland...
Zodra we een voet over de drempel hebben gedaan van 'ons veldje' voelen we ons thuis, voelen we ons welkom. Het is als een heerlijk warm bad... En zeker niet omdat we met zijn allen in hetzelfde schuitje zitten... Nee, dat is écht veel te kort door de bocht... De werkelijke reden is omdat iedereen zijn meest kwetsbare kant durft te laten zien...
Wát een enorm sterke vrouw is de vrouw met het rugzakje. Vermoeid stapt ze uit de taxi met haar 2 al wat oudere kinderen. Het zijn geen kinderen meer, maar Pubers. Pubers met verantwoording. Pubers die even geen tijd hebben gehad om te puberen. Pubers die de angst hebben gevoeld of hun eigen moeder het wel zou gaan redden... Waar ze een paar weken geleden nog in het ziekenhuis lag, vechtende om de ziekte de baas te blijven, loopt ze nu rond met haar rugzakje... Wat een mooie vrouw, wat een fijne gesprekken voeren we, wat een bewondering...
Een paar tenten verderop het veldje staan een moeder en zoon. Ik leer ze kennen tijdens de welkomstavond. Natuurlijk had ik ze al gezien.. ze hebben beide een lichamelijke handicap. Moeder heeft het zwaar. Ze heeft heimwee. Heimwee naar de plek. Naar de plek waar de herinneringen liggen. Naar de rituelen, de kleine dingetjes die ze doet om haar man die ze een paar maanden daarvoor heeft verloren, zoveel mogelijk bij zich te voelen... Hij is verder weg voelt ze... Het is moeilijk... Bij mij overheerst de bewondering dat ze doorzet. Dat moeder haar eigen verdriet aan de kant zet voor haar zoon...
Ik zie de tranen in de ogen van één van de jongens en meiden die óns een onvergetelijke vakantie willen bezorgen... Ze vertelt over de ruzies... de ruzies nádat haar ouders uit elkaar gingen... het geschreeuw... het totaal verlaten voelen omdat je ouders alleen tegen elkaar kunnen schreeuwen en niet zien wat het met jóu doet... de eenzaamheid die je hebt gevoeld... Bewondering voel ik voor dat je ondanks alles jezelf hebt gemaakt tot deze mooie jonge vrouw...
We zitten met z'n vijven op een kleedje... Mijn ex, vriendin van ex, mijn grote kleine meid, mijn kleine meid en ik... Ik voel de ogen in mijn rug geprikt... We bestelllen een paar pizza's en eten die gemoedelijk met z'n allen op. Het is gezellig, de sfeer is fijn, we lachen, we zwemmen, de kinderen genieten... Ik voel de bewondering van de andere papa's en mama's van ons veldje...
Iedereen deelt in zekere mate zijn of haar verhaal. De verhalen geven me een gevoel van bewondering... de verhalen schrikken me af... de verhalen wekken verdriet bij me op... de verhalen voelen als een sterke arm om me heen... de verhalen voelen vertrouwd... de verhalen laten me doen verwerken... de verhalen geven me vertrouwen voor de toekomst... de verhalen doen me lachen... de verhalen geven me nieuwe vriendschappen voor het leven... de verhalen boeien me... stuk voor stuk... bewondering...
Vanavond staat het nummer "Million Reasons" van Lady Gaga op repeat. De melodielijn trekt me mee in mijn stemming... Ik ben verdrietig... Mijn grote voorbeeld hoe de liefde hoort te zijn mag nog niet naar huis... Voor een 4e nacht op rij is hij straks gescheiden van mijn mama... Hij mist haar, ik lees het in zijn ogen als we afscheid nemen en nog een laatste kus en zwaai doen voordat we de ziekenhuiskamer uit lopen... Ik slik mijn tranen in...
Als ik thuis ben krijg ik een hartverwarmend appje... Een nieuw verhaal... Een nieuw begin... Een verhaal dat ik beetje bij beetje leer kennen... Ook hier bewondering... Het verdriet is voelbaar... de angst... de zorgen... de toekomst... Ik zie de tranen en wil ze wegvegen... Sommige dingen poets je helaas niet even weg...
Bewondering poets je niet weg, dat gevoel koester je...